طراحی دانشکده معماری و شهرسازی با رویکرد منطقه گرایی (توجه به بستر فرهنگی) و سیر تحول آموزش (در مشهد )

در آیین آسمانی اسلام تأکید فراوانی بر فراگیری علم و دانش شده است. تاریخ پر افتخار تمدن اسلامی از آغاز تا امروز خود شاهدی بزرگ بر این ادعاست. از طرف دیگر، یک دانشجوی معماری در حین تحصیل، با تمام وجود حس پنهان در زوایای پیچیده دانشکده معماری را درک نموده و بدین ترتیب می تواند در حین طراحی طراحی رساله ای با موضوع دانشکده معماری، سالها احساس و ادراک را در طرح خویش قرارداده و به فضایی مطلوب دست یابد.طراحی بدون احساس درک فضا، رسالت یک معمار نیست. به جرأت می توان گفت: مهمترین دلیل ماندگاری فضاهای با شکوه معماری ایرانی، اخلاص، ایمان، اعتقاد و عشق معماران به آثار خویش بود. این رساله تلاش دارد تحت عنوان "طراحی دانشکده معماری و شهرسازی با رویکرد منطقه گرایی(توجه به بستر فرهنگی) و سیر تحول آموزش" ، به آشنایی دو رویکرد بپردازد؛ بدین گونه که، برخورد این رساله با رویکرد اول (منطقه گرایی) به صورت کلی و به عنوان موضوعی که هر طرح ایرانی را باید شامل شود؛ و با رویکرد دوم (سیر تحول آموزش)به عنوان ضروری ترین رویکرد طراحی محیط های آموزشی می باشد. و در پایان، با توجه به شرایط حاکم بر پروژه وگستردگی موضوع، رویکرد منطقه گرایی را در روابط عملکردی پروژه نه در کالبد آن و رویکرد آموزشی رابا نتایجی که از بررسی روند آموزش معماری درغرب به دست آوردیم، دنبال کردیم؛ تا در نهایتِ این تلاش، به پروژه ای که نیم نگاهی به دو موضوع داشته باشد برسیم. بر این امیدم که انتخاب این موضوع ادای دینی باشد نسبت به تمام لحظات حضور در دانشکده معماری ، تمامی اساتید گرانقدر و نیز آغاز راهی باشد برای پژوهش های بیشتر بر روی دو رویکرد مطرح شده.